เห็นทิวตึกบนทางด่วนแล้วรู้สึกราวกับว่ามันกำลังล้อมเราไว้ไม่ให้หลบหนีไปจากโลกของเงินตราและการค้าขาย แต่พอแอบเล็ดลอดออกมาได้ก็รีบวิ่งฉิวเข้าสู่อ้อมกอดของทิวเขาที่สลับซับซ้อนราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ทิวเขาแลดูนุ่มตาเหมือนก้อนสำลีชุบสีเขียวตั้งเรียงรายกันไว้ แต่ละลูกมีรูปทรงที่คาดเดาไม่ได้ (ที่แน่ๆ มิได้เป็นเรขาคณิตแข็งๆ เหมือนตึกพวกนั้น)... [มีต่อ]